Το Μυστήριο της Μεταμόρφωσης του Ιησού
Ήθελα να κάνω μια σύντομη αναφορά στο θέμα της Μεταμόρφωσης του Ιησού, που εορτάζεται στις 6 Αυγούστου. Σίγουρα μπορείτε να βρείτε πολλά κείμενα και αναλύσεις του θέματος από διάφορες οπτικές, αλλά εδώ απλά θα ήθελα να παρουσιάσω μερικές σκέψεις, που δεν φιλοδοξούν να αποτελέσουν με κανένα τρόπο πλήρη αναφορά στο μεγάλο αυτό θέμα, που δεν έχει προσεχθεί αρκετά. Η πρόθεση μου είναι να θέσω κάποιες σκέψεις που ίσως λειτουργήσουν σαν αφορμή σκέψης, ατομικής έρευνας και μελέτης, κάποιων εκ των αναγνωστών του παρόντος κειμένου.
Η Μεταμόρφωση, σύμφωνα με τους μελετητές, συνέβη περίπου 40 μέρες πριν την Σταύρωση, η οποία έγινε στις 14 Μαρτίου. Κατ’ αυτόν τον τρόπο η Μεταμόρφωση θα έπρεπε να εορτάζεται μέσα στην περίοδο της Τεσσαρακοστής του Πάσχα, που θεωρείται από τους Χριστιανούς πένθιμη περίοδος και αυτό δεν ταίριαζε με την αίγλη που περιέχεται στο συμβάν και την εορτή της Μεταμόρφωσης. Οπότε οι θρησκευτικοί παράγοντες επέλεξαν την 6η Αυγούστου ως ημερομηνία εορτής της, που είναι 40 ημέρες πριν την 14η Σεπτεμβρίου, κατά την οποία εορτάζεται η Ύψωσις του Τιμίου Σταυρού και η οποία θεωρείται κατά κάποιο τρόπο σαν την Μεγάλη Παρασκευή.
Η ιστορία της Μεταμόρφωσης ξεκινάει όταν ο Ιησούς επέλεξε τρεις μαθητές του να τον συνοδεύσουν στο όρος Θαβώρ, όπου ήθελε να προσευχηθεί. Φθάνοντας εκεί και κουρασμένοι από την μακριά διαδρομή, οι μαθητές έπεσαν σε ύπνο. Κάποια στιγμή ξύπνησαν και είδαν τον Ιησού με το πρόσωπό του να ακτινοβολεί φως σαν Ήλιος και τα ρούχα του να έχουν γίνει κατάλευκα από το φως που εκπεμπόταν. Μαζί του υπήρχαν δύο άνδρες με τους οποίους συνομιλούσε. Οι μαθητές θεώρησαν ότι ο ένας ήταν ο Μωυσής και ο άλλος ο Ηλίας.
Αρχικά παρατηρούμε στην όλη σκηνή να υπάρχουν δύο τριάδες. Την ανώτερη τριάδα συνιστούν ο Ιησούς με τον Μωυσή και τον Ηλία, ενώ την κατώτερη τριάδα οι παρευρισκόμενοι μαθητές του Πέτρος, Ιάκωβος και Ιωάννης. Αυτό ας το συγκρατήσουμε στη μνήμη μας, καθώς η διαδικασία της Μεταμόρφωσης σχετίζεται με τις δύο τριάδες που αποτελούν την εξάδα. Υπάρχει μάλιστα και σχετικός προβληματισμός στον εκκλησιαστικό χώρο, καθώς ο Ματθαίος στο ευαγγέλιο του αναφέρει ότι έξι ημέρες μετά την συνομιλία με τους μαθητές του, επέλεξε τους τρεις για να πάνε στο όρος Θαβώρ, ενώ ο Λουκάς αναφέρει τον αριθμό οκτώ ημερών. Δεν θα ασχοληθούμε όμως εκτεταμένα με αυτό το θέμα και όποιος ενδιαφέρεται θα βρει σίγουρα στοιχεία ακόμα και μέσα στο διαδίκτυο. Ας δούμε όμως, εν συντομία, τα στοιχεία που περικλείονται στις δύο αυτές τριάδες συμμετεχόντων και τους συμβολισμούς τους.
Ο Μωυσής συμβολίζει τον παλαιό νόμο. Ο παλαιός νόμος είναι οι γνωστές Δέκα Εντολές, που φέρεται ότι έδωσε ο Μωυσής. Ο παλαιός νόμος σχετιζόταν με την ζωή της κατώτερης ανθρώπινης φύσης, που θα έπρεπε να ζει μέσα σε μια κοινωνία δικαίου και αλήθειας. Στην Ελληνική παράδοση ο αντίστοιχος παλαιός νόμος είναι οι νόμοι που διέπουν το κατώτερο, το εξωτερικό μέρος της ζωής, που στους Πυθαγόρειους εμφανίζεται με την έννοια των Πολιτικών Αρετών.
Η εφαρμογή αυτών των αρετών πρέπει να είναι επακριβής ώστε να έλθει σε σωστή λειτουργικότητα και ευθυγράμμιση, εσωτερικά και κοινωνικά, η κατώτερη ανθρώπινη φύση. Χρειάζεται να ελεγχθεί το Επιθυμητικό, το Θυμικό και το Νοητικό (Λογιστικό), να καθαρθούν από τον παραλογισμό, την ανεδαφικότητα και την μη εποικοδομητική στάση ζωής. Από την διάταξη της Ελληνικής Παράδοσης, διακρίνουμε ότι οι νόμοι αυτοί, που αφορούν στην ζωή στο αστρικό πεδίο, κατέχονται και εκφράζονται από τον βασιλέα και θεό των Υδάτων τον Ποσειδώνα. Το υδάτινο στοιχείο είναι ο κόσμος της επιθυμίας, το αστρικό πεδίο, του οποίου την τέλεια χρήση και ζωή φυσικά γνωρίζει το τέλειο βασιλικό πνεύμα, ο Ποσειδώνας, και γι΄ αυτό είναι εκείνος που έδωσε τους νόμους στον Μωυσή και τους κανόνες των Πολιτικών Αρετών των Πυθαγορείων, που έλκουν την καταγωγή τους από τον Ορφισμό.
Κατ’ αυτόν τον τρόπο, η παρουσία που οι μαθητές του Ιησού – σύμφωνα με τις προσλαμβάνουσές τους – αναγνώρισαν ως τον Μωυσή, ήταν ο θεός Ποσειδώνας. Αυτό θα το καταλάβει καλύτερα κανείς όταν προσπαθήσει να κατανοήσει τις διαδικασίες των μυήσεων και τις σημασίες τους. Διότι η διαδικασία της Μεταμόρφωσης του Ιησού είναι η περιγραφή – μπροστά στα μάτια όλης της ανθρωπότητας- της Τρίτης Μύησης, την οποία βίωσε εκείνη την στιγμή. Αυτό ήταν και το χαρακτηριστικό της Αποστολής του άλλωστε. Να μας δείξει την Οδό, να γίνει η Οδός, που έχουμε να βαδίσουμε όλοι οι άνθρωποι, και που είναι η Οδός, το Εσωτερικό Μονοπάτι της Προετοιμασίας και των Μυήσεων.
Ο Ηλίας είναι ο δεύτερος που οι μαθητές είδαν δίπλα στον Ιησού και είναι ο εκπρόσωπος των προφητών. Αυτό σχετίζεται με την άλλη όψη με την οποία εκδηλώνεται το υδάτινο στοιχείο και υπονοείται ότι το κανάλι της προφητείας περνάει μέσα από το αστρικό πεδίο και διασυνδέεται με αυτό. Εξ ου και οι κατώτερες μορφές μαντείας είναι εγκλωβισμένες στο αστρικό πεδίο και δεν μπορούν να ανέλθουν μέχρι τις σφαίρες της ανώτερης διαίσθησης.
Ας δούμε τι μας λέει η ελληνική παράδοση σε αυτό το σημείο. Ο Νηρέας είναι προγενέστερος του Ποσειδώνα, ανήκει στις Τιτανικές δυνάμεις και είναι μάντης. Οι προφήτες του Ιουδαϊσμού είναι επίσης παλαιότεροι του Μωυσή. Αυτό εμπλέκει την παλαιά εποχή της τιτανικής μαντείας, η οποία στο πρόσωπο του καλοκάγαθου Νηρέα δείχνει την παλαιά της βίωση και χρήση. Στην πορεία αυτού του κλάδου της μαντείας είχαμε διάφορες περιόδους, έως την εμφάνιση και την επικράτηση του Απολλώνιου Δρόμου και της Απολλώνιας μορφής της μαντείας.
Ο Απόλλωνας πολέμησε και νίκησε τον Πύθωνα που σχετίζεται με την προκατακλυσμιαία, τιτανική μαντεία. Καθοδήγησε σε κυριαρχία τους Τεύκρους (Κρήτες), που μετακόμισαν στην περιοχή της Τροίας, επί της παλαιότερης μορφής μαντείας που φανερώνεται στην υπόθεση των Τεύκρων με τους ποντικούς και εξ αυτού ο Απόλλων λέγεται Σμινθεύς. Η δεύτερη λοιπόν παρουσία που είδαν οι μαθητές – και με τις προσλαμβάνουσες που διέθεταν – θεώρησαν πως ήταν ο Ηλίας, ενώ αρχετυπικά σε τόσο σημαντικές περιπτώσεις συμμετέχει ο Νηρεύς. Είναι ο εκπρόσωπος των προ-Απολλώνιων μορφών μαντείας, που υποκλίνονται και ενώνονται με το φωτεινό ρεύμα στο σημείο της Τρίτης Μύησης. Άλλωστε το επίθετο Σμινθεύς δεν δείχνει κατάργηση της παλιάς μαντείας, αλλά αφομοίωσής της σε ένα νέο τρόπο. Το ίδιο έγινε και στον μύθο της νίκης επί του Πύθωνα για τον έλεγχο της κατεύθυνσης του μαντείου των Δελφών.
Έτσι ο Ιησούς συμβολίζει το νέο βήμα προς τα άνω της ανθρωπότητας σαν σύνολο, που σχετίζεται με την απόκτηση των θείων αρετών των Πυθαγορείων και που συνθετικά αναφέρονται ως περιεχόμενες στην έννοια της Αγάπης που δίδαξε. Ο Ιησούς είναι ο δάσκαλος του ιερατικού δρόμου πλέον για την ανθρωπότητα, ο προάγγελος της Ανώτερης Φύσης που ανατέλλει στον άνθρωπο. Έτσι συνθέτει τους παλαιούς νόμους των Πολιτικών Αρετών, μαζί με την εγγενή ενστικτώδη διαισθητικότητα, δίνοντάς τους την κατεύθυνση πλέον προς τα άνω. Αυτό είναι ακριβώς ο δρόμος των θείων αρετών στις οποίες ασκούνταν μετά την απόκτηση των πολιτικών αρετών οι Πυθαγόρειοι μύστες. Αυτά όμως που κάποτε αποτελούσαν τον δρόμο που αποκαλυπτόταν μόνο στους μυημένους, ο Χριστός έδειξε ότι ήλθε ο χρόνος να δοθούν σε όλους τους ανθρώπους, δημιουργώντας έτσι μια νέα παγκόσμια κατεύθυνση για την ανθρωπότητα. Η νέα αυτή κατεύθυνση παρουσιάζεται και κατά την διαδικασία της Μεταμόρφωσης, που σήμερα μπορεί να γίνει περισσότερο κατανοητή από ό,τι γινόταν παλαιότερα. «Εγώ είμαι η Οδός», αληθώς δήλωσε.
Για να υπάρξει αυτή η νέα πορεία προς τα άνω και να βεβαιωθεί, είναι απαραίτητο, όπως μας λέει η ιστορία του βιώματος του Ιησού, να κατέλθει το πνεύμα στον κόσμο μας. Αυτό επιτυγχάνεται με την προετοιμασία και την βελτιστοποίηση της Προσωπικότητας ώστε να μπορέσει να ενωθεί με τον Ανώτερο Εαυτό. Η κατώτερη φύση πρέπει να μπορέσει να ενωθεί και να εκφράσει απολύτως την ανώτερη. Αυτή η Ένωση, που έφερε σαν αποτέλεσμα την Μεταμόρφωση, επετεύχθη στον Ιησού. Με την δημοσιοποίηση της προσωπικής Του Ιστορίας ενημερώνει και διδάσκει τον δρόμο στην ανθρωπότητα και αυτό περιέχει ήδη ένα θέμα που σχετίζεται με τον καρμικό νόμο. Από αυτή τη δράση του ήδη είχε αναλάβει το κάρμα της ανθρωπότητας, όπως πάντα ο δάσκαλος αναλαμβάνει το κάρμα του μαθητή του όταν κάτι τον διδάσκει.
Βέβαια το Πνεύμα εντός του Ιησού δεν ήταν απλά ένας Ανώτερος Εαυτός, αλλά ήταν ο ίδιος ο Χριστός. Το Δεύτερο Πρόσωπο, η οντολογική Όψη του Υιού της Θείας Τριάδας, Πατήρ, Υιός, Άγιο Πνεύμα. Η Μονάδα στην πρώτη της Εκδήλωση είναι Τριαδική. Πόσο μεγάλη ήταν αυτή η Ευθύνη του Ιησού! Να μπορέσει να επιτρέψει την πλήρη έκφραση του Χριστού μέσα από την ένσαρκη ανθρώπινη Ζωή Του! Ας το διαλογιστούμε αυτό. Δέος πιάνει τον άνθρωπο για την στιγμή της Μεταμόρφωσης εξ αυτού του στοιχείου και μόνον. Όχι πως η Βάπτιση δεν ήταν κορυφαίο γεγονός, αλλά για να γίνει η Μεταμόρφωση ο Ιησούς έκλεινε πίσω του για πάντα τον κόσμο τον ανθρώπινο, μέσα στα πλαίσια του ανθρώπινου κάρμα και ανοιγόταν στην θεϊκή έκφραση απόλυτα. Συγκινητικό και εξαιρετικά δυναμικό γεγονός! Του οφείλουμε την Ύψιστη Εκτίμηση μας!
Η Μεταμόρφωση, η Τρίτη Μύηση για να συνοψίσουμε, είναι η διαδικασία ένωσης των Πόλων, ανώτερου-κατώτερου, σώματος-ψυχής, θηλυκού-αρσενικού στην Ουσία τους. Όταν αυτό επιτευχθεί, ο Ανώτερος Εαυτός (όπως τον λέμε σήμερα) ή το Πνεύμα εντός μας, μπορεί να εκφραστεί ελεύθερα μέσα στην ενσάρκωση. Το Πνεύμα κατεβαίνει μέσα στο σώμα και αναλαμβάνει την θέση που του ανήκει μέσα στη ζωή. Να είναι ο Ηνίοχος του άρματος του σώματος. Αυτή η Ένωση και η παρουσία του πνεύματος μέσα στο ενσαρκωμένο περιβάλλον, είναι που περιέχεται στην εμπειρία της Μεταμόρφωσης. Βέβαια, όπως προείπαμε, το Πνεύμα του Ιησού ήταν ο Χριστός. Ύψιστη Τιμή για Εκείνον αλλά και για όλη την Ανθρωπότητα.