Η ορθογραφία της λέξης

Σήμερα υπάρχουν αρκετά ρεύματα που ασκούν πιέσεις στον χώρο της γλώσσας μας από διαφορετικές πλευρές. Η διάδοση των greeklish, η μεγάλη αύξηση της ανορθογραφίας στους νέους, η ψευδής αίσθηση ελευθερίας που τείνει να υποστηρίξει την ακουστική ισοπέδωση της γλώσσας κ.α. πολλές καταστάσεις. Εδώ θα κάνουμε μία μικρή αναφορά στο θέμα της γλώσσας όπως σχετίζεται με το θέμα της ορθής γραφής, της Ορθογραφίας, και της βαθύτερης σημασίας της.

Η γλώσσα έχει δύο βασικές μορφές, την προφορική και την γραπτή. Συνήθως αναφέρονται ως:

• Προφορικός Λόγος και
• Γραπτός Λόγος.

Η λέξη Λόγος έχει μια περισσότερο οντολογική σημασία και περιλαμβάνει την ουσία και την λειτουργικότητα του ανθρώπου μέσα στην οποία δραστηριοποιείται η γλώσσα και είναι έννοια περισσότερο συνθετική με την ύπαρξη του ανθρώπου, που άλλωστε είναι ο χρήστης της γλώσσας.

Η γλώσσα είναι το εργαλείο που επιχειρεί να ενώσει, να γεφυρώσει την ανθρώπινη εσωτερική πραγματικότητα με την εξωτερική πραγματικότητα. Έτσι η γλώσσσα θα πρέπει να είναι μια εικόνα της συνθετικής όψης του δίπολου μέσα – έξω. Με αυτό τον τρόπο ανήκει στον χώρο των προσπαθειών σύνθεσης των πολικοτήτων. Όπως πχ είναι οι πολικότητες:

• άνω – κάτω
• δεξιά – αριστερά
• αρσενικό – θηλυκό
• ανώτερο – κατώτερο

Ο δεύτερος Νόμος του Ερμητικού Σμαράγδινου Πίνακα εκφράζει ακριβώς αυτόν τον Τόπο με τις εξής φράσεις:

Όπως κάθε υπαρκτή κατάσταση, έτσι και η γλώσσα φυσικά συμμετέχει στην βασική πολικότητα Ουσίας – Μορφής. Μία λέξη έχει μία μορφή και ένα περιεχόμενο. Η μορφή της είναι αφενός ακουστική – ηχητική – προφορική και αφετέρου οπτική – γεωμετρική – γραπτή. Εδώ λέμε γεωμετρική στην βάση του ότι κάθε γράμμα είναι ένα σχήμα και η γεωμετρία είναι η πιο αρχετυπική νοητική δραστηριότητα που μελετά κάθε σχηματισμό που μπορεί να γίνει αντιληπτός μέσω της όρασης. Έτσι κάθε λέξη είναι στην μορφή της, ένα μουσικό και ένα γεωμετρικό δημιούργημα. Υπάρχει όμως και περιεχόμενο σε μία λέξη; Αν ναι, τότε πως σχετίζεται η λέξη προς το περιεχόμενο της;

Η Ελληνική γλώσσα ως γνωστόν είναι νοηματική γλώσσα. Κάτι που δεν αποτελεί χαρακτηριστικό γλωσσών όπως η Αγγλική, Ισπανική, Γαλλική κλπ. Ως νοηματική γλώσσα περιλαμβάνει μέσα στην μορφή των λέξεων, το περιεχόμενο τους, το νόημα τους. Η μορφή δε πάντα είναι η υλική όψη ενός όντος (το Σώμα) και το περιεχόμενο είναι η πνευματική όψη του (η Ψυχή).Το περιεχόμενο περιλαμβάνεται στην μορφή μέσα από την άρθρωση τους, και η Ετυμολογία είναι ο κλάδος εκείνος που προσπαθεί να μελετήσει την εσωτερικότητα, το νόημα των λέξεων. Εδώ είναι που μπαίνει το θέμα της ορθογραφίας. Η Ορθή Γραφή δεν είναι μια διανοουμενίστικη ιδιοτροπία, αλλά είναι η διατήρηση της μορφής και του περιεχομένου μιας λέξης. Είναι η διατήρηση του εσωτερικού, πνευματικού νοήματος της λέξης, και εξ αυτού του περιεχομένου προέρχεται και η μορφή. Ψυχή και Σώμα βρίσκονται ενωμένα.

Υπάρχει σήμερα ένας ψευδοεπαναστατικός τρόπος κατάλυσης της ορθής γραφής, όπου κάποιοι συνήθως ασυνείδητα προτείνουν την κατάλυση της ορθογραφίας με μία τάση απελευθέρωσης από το βάρος του πνευματικού κόπου που απαιτεί η εκμάθηση της. Αλλά αν ήταν αληθινό αυτό το αίσθημα και πράγματι οδηγούσε στην ελευθερία, ε τότε ας καταργήσουν συνολικά την γλώσσα και ας επιστρέψουμε σε μία κατάσταση άναρθρων κραυγών, αφού η εκμάθηση μίας γλώσσας είναι δραστηριότητα επίπονη. Συνολικά ας καταργήσουν και κάθε τι που απαιτεί κόπο για να μαθευτεί. Αυτός όμως είναι ένας Απατηλός δρόμος και μόνο. Θα αποτελούσε ένα επώδυνο πισωγύρισμα, μία παραίτηση από τους τόσους κόπους που έχει κάνει ο άνθρωπος για να μπορέσει να επιβιώσει μέσα σε ένα περιβάλλον που συχνά δεν είναι καθόλου φιλικό. Ας σταματήσουν πχ οι άνθρωποι να χτίζουν σπίτια αφού απαιτείται τόσος κόπος για την κατασκευή τους. Αλλά αυτό δεν θα το επέλεγε κανείς νομίζω. Τι συμβαίνει τότε; Τα σπίτια αποδεικνύεται ότι είναι χρήσιμα, ενώ η ορθογραφία δεν είναι; Για να το δούμε αυτό.

Όταν κάποιος προτείνει την ανορθογραφία, στην ουσία αλλάζει το ετυμολογικό νόημα της λέξης. Έτσι γίνεται υλιστής. Ασχολείται μόνο με την μορφή της λέξης (υλικό-σωματικό μέρος) και αδιαφορεί για το ψυχικό περιεχόμενο της (το νόημα της). Η συνήθης ανορθογραφία προτείνεται από την τυχαία αντιμετώπιση της μίας όψης της λέξης που είναι η ηχητική. Έτσι όμως κάποιος προσκολλάται στην μορφή και δρα εμποδιστικά για το περιεχόμενο. Αντίστοιχα προς τον άνθρωπο όπου η μορφή είναι το σώμα και το περιεχόμενο η ψυχή του, ο ανορθόγραφος πριν κατανοήσει την μορφή του σώματος του, παρεμβαίνει αλλάζοντας την, αποκόπτοντας έτσι την επαφή της με την ψυχή, πριν κατανοήσει και μπορεί να λάβει υπ’ όψιν του την βούληση της ψυχής. Η ανορθογραφία είναι υλιστική παρεκτροπή που αποκόπτει την ψυχή από το σώμα. Η προσοχή δίνεται μόνο στο σωματικό μέρος και κηρύσσεται μία επανάσταση δήθεν απελευθέρωσης του σώματος από την ψυχή. Έχουμε να κάνουμε δηλ. με την πλήρη παράδοση στον Δρόμο της Ύλης και της Απωλείας. Όταν στρέφεται η προσοχή προς το υλικό, προς τον κόσμο της μορφής, αυξάνεται η επιφανειακότητα, η υποκρισία του "δήθεν" (αφού κανείς δεν ενδιαφέρεται για το τι πραγματικά βαθιά μέσα του θέλει), και η χωρίς ψυχή σκλαβιά. Δεν είναι ελευθερία αυτή, αλλά καθαρή σκλαβιά. Διότι αν κάποιος δεν ξέρει, δεν μπορεί να αναγνωρίσει τι πραγματικά ζητά το βαθύτερο του Είναι, τότε τι έχει αξία; Και όλο τον κόσμο να κερδίσει δεν θα είναι παρά ένας Δούλος, γιατί δεν θα γνωρίζει ποιος είναι και τι πραγματικά θέλει. Θα είναι πάντα ένα κινούμενο έξωθεν, αφού το «Αυτοκίνητον» ανήκει μόνο στην Ψυχή. Μπορεί να έχει το ακριβότερο αυτοκίνητο, αλλά θα είναι ανελεύθερος, εξαρτημένος, ετεροκίνητος, είτε είναι ηγέτης στην κοινωνία του, είτε πληβείος.

Το να θεωρεί κάποιος σημαντικότερο το σώμα από την ψυχή είναι μία κατάσταση εξαιρετικά βαρβαρική από άποψη πολιτισμού και τόσες χιλιετίες ανθρώπινης ιστορίας, ποτέ δεν ενέδειξαν τόσο επικίνδυνες βαρβαρικές παρεκκλίσεις. Με την ανορθογραφία οι άνθρωποι χάνουν την επαφή με την ψυχή της λέξης και ανεπιστρεπτί χάνουν την ικανότητα να έρχονται σε επαφή με την περιεχόμενη γνώση της λέξης. Καταστρέφεται έτσι ο κόπος και η προσπάθεια χιλιάδων ετών αγώνα της ανθρωπότητας. Αν δε κάποιοι υποστηρίξουν ότι σήμερα δεν χρειάζεται πλέον μία γλώσσα με ψυχή, να του στρέψω την προσοχή στο ότι ακόμα και σήμερα, κάθε φορά που κάποιοι ερευνητές ή επιστήμονες προσπαθούν να δώσουν όνομα σε κάποια νέα τους εφεύρεση, στρέφονται στην Ελληνική γλώσσα. Όλο το στερέωμα κατοικείται από ουράνια σώματα που φέρουν ονόματα παρμένα από την Ελληνική γλώσσα. Όλη η καθημερινότητα παγκοσμίως διάγεται μέσα σε λέξεις που είναι Ελληνικές με ευθύ ή σύνθετο τρόπο. Το ίδιο φυσικά γίνεται και με την Ελληνική μας καθημερινότητα και είναι πολλοί που μιλούν για το θέμα και έχουν δώσει παραδείγματα σημερινών σύνθετων λέξεων.

Όσοι δε θεωρούν την αρχαία γλώσσα νεκρή, θα πρέπει να τους υποχρεώσουμε να λένε από αύριο το τηλέφωνο τους «μακρύφωνο» και το θυροτηλέφωνο τους «πορτομακρύφωνο». Ας δουν επίσης ότι η διδασκαλία της αρχαίας γλώσσας γίνεται επί δεκαετίες δεκαετιών με ακατάλληλο τρόπο, κάτι που δείχνει την ανικανότητα και την αποτυχία τους να διδάξουν μία γλώσσα. Κάτι που δείχνει βέβαια συνολική ανικανότητα στο θέμα του Πολιτισμού και όχι μόνο της αρχαίας γλώσσας. Διότι στην πραγματικότητα ο διαχωρισμός σε αρχαία και νέα γλώσσα δεν είναι παρά ένα κατασκευασμένο δημιούργημα.

Συνοπτικά στο θέμα της μη ορθής γραφής να πούμε ότι αποτελεί μια υλιστική παρεκτροπή εις βάρος της ψυχής. Κάθε όμως πράξη που εναντιώνεται προς την πλευρά της ψυχής, διογκώνει την γενική εναντιότητα προς τον κόσμο της ψυχής, που είναι σημειωτέον το ότι σήμερα αμφισβητείται ιδεολογικά αυτή τούτη η ύπαρξη ψυχής σε μεγάλη έκταση εντός της κοινωνίας. Έτσι ο άνθρωπος αντί να ερευνά σήμερα να κατανοήσει τον εαυτό του και να επιθυμεί την αυτογνωσία, στρέφεται προς την κήρυξη της επανάστασης της μορφής (σώμα) εναντίον του περιεχομένου (ψυχή). Αυτή είναι η Οδός της Σύγκρουσης που από κάποιους ονομάζεται και Οδός της Απώλειας. Κατάσταση δυστυχώς πολύ διογκωμένη σήμερα, που παρατηρείται σε όλους τους χώρους της ανθρώπινης δραστηριότητας. Η επανάσταση του σώματος επέναντι στην ψυχή του είναι στην ουσία η επανάσταση των μηχανών που βιώνει σήμερα σε τεράστια έκταση ο άνθρωπος. Διότι τα σώματα δεν είναι παρά οι μορφές – οι μηχανές των ψυχών. Οι δε ψυχές είναι οι Ηνίοχοι, οι Κάτοικοι, οι Οδηγοί των σωμάτων. Μην υποτιμάμε λοιπόν την τέχνη της ορθογραφίας. Κρύβει πολύ περισσότερα από όσα κανείς μπορεί να φανταστεί. Η υιοθεσία μίας ανορθόγραφης λέξης είναι το σπάσιμο μιας γέφυρας επικοινωνίας μεταξύ του κόσμου μιας Ψυχής και ενός Σώματος.